Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Με το πιστόλι στον κρόταφό μου


Της Ευγενίας Λουπάκη

“Η θυσία ουδέποτε μπορεί να είναι εκούσια” - Κώστας Αξελός, Αυτοβιογραφικές σημειώσεις.

Τη νύχτα του μεγάλου θριάμβου του ΟΧΙ, ξαναβρεθήκαμε στην πλατεία Συντάγματος, με τον Ράφα Μαγιοράλ, το ηγετικό στέλεχος των Ποδέμος, που είχα φιλοξενήσει το ίδιο απόγευμα, πριν την έκβαση της ψηφοφορίας στο “Κόκκινο”. Εξάλλοι από χαρά, αγκαλιαστήκαμε και φωτογραφηθήκαμε μπροστά στη Βουλή. Περήφανο ενθύμιο της νίκης και παράσημο μιας ωραίας μάχης. Με ρώτησε πότε θα `ρθει να χαιρετήσει ο Αλέξης Τσίπρας και συνειδητοποίησα ότι ήταν ήδη αργά, ότι δεν επρόκειτο...μια σκιά πέρασε απ΄το μυαλό μου. Την έδιωξα βιαστικά.

Τη νύχτα της μεγάλης διαπραγμάτευσης, μέσα στο στούντιο από τις 10 το βράδυ μέχρι τις 5 το πρωί, γίναμε κοινωνοί και αποδέκτες, μέσα από χιλιάδες μηνύματα από ολα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας και της υφηλίου, των συντονισμένων χτύπων μιας πελώριας καρδιάς: #thisisacoup- Αλέξη φύγε τώρα!

Δεν έφυγε. Δεν μπορούσε να φύγει. Εμεινε εκεί με το πιστόλι στον κρόταφο και το πάλεψε όσο γινόταν. Το πραξικόπημα πέρασε. Κι εμείς βρεθήκαμε από το παραλήρημα χαράς του ΟΧΙ, στον παραλογισμό ενός τρίτου, ταπεινωτικού μνημονίου. Και με το πιστόλι στον δικό μας κρόταφο: Το θέμα είναι -πάλι και πάλι- τώρα τί λές;

Για να πω, θέλω να ξέρω. Δεν μου φτάνει η απάντηση στο ερώτημα του πρωθυπουργού “πιστεύετε ότι ο εκβιασμός ήταν πλαστός”; Φυσικά και δεν το πιστεύω. Φυσικά και ήταν υπαρκτός, ωμός και μαφιόζικος.

Αλλά γιατί φτάσαμε να μην μπορούμε ν’ αντιδράσουμε στους μαφιόζους;
Ηταν απ΄την αρχή, όλα από χέρι καμμένα ή έγιναν κάποια σοβαρά λάθη στην τακτική και υπήρξε μια μονοδιάστατη στρατηγική;

Κι αν ήταν όλα καμμένα και χαμένα, γιατί έγινε το δημοψήφισμα, που ξανάφερε με ορμή την ταξική πάλη στο προσκήνιο; Και γιατί ερμηνεύτηκε κατά το δοκούν το μήνυμά του; Και πως δικαιολογείται η αυτοπεποίθηση της προεκλογικής ρητορείας, ότι θα γίνουν όσα θέλαμε, εντός ευρωζώνης;

Για να πω, θέλω να ξέρω. Και δεν μου φτάνει η “αυτοκριτική” τύπου “βεβαίως έγιναν και λάθη”. Αδικεί και τον πρωθυπουργό και εμάς, που τον νοιώσαμε σαν ενσάρκωση της μεγάλης ελπίδας.

Δεν μου φτάνει να στοιχηθώ πίσω από τα καταναγκαστικά “ναι” και τα αδιέξοδα “οχι”, ψηφοφοριών που γίνονται με το πιστόλι στον κρόταφο. Δεν μου αξίζει να κανιβαλλίζω ανθρώπους που βρίσκονται σ΄αυτή τη θέση, βγάζοντας στην επιφάνεια τα πιο σκοτεινά μου ένστινκτα. Θά θελα να μάθω, αν θα υπάρξει σχέδιο απαγκίστρωσης από αυτή την Ενωση των στυγνών δολοφόνων. Και γιατί δεν υπήρξε μέχρι τώρα.
Θέλω να το μάθω απ’ αυτούς που εμπιστεύτηκα.

Όχι από τους τεθνεώτες των καναλιών, που ξαναβρήκαν το χρώμα και το χαμόγελό τους, αρπάζοντας το δικό μου. Όχι από μισθοφόρους και πραιτωριανούς του συστήματος, που προσπαθούν να φιλοτεχνήσουν ένα Ντόριαν Γκρέη, στη θέση του καθαρού προσώπου που με ενέπνευσε.

Και περιμένω ακόμα, γιατί δεν αντέχω ν’ απελπιστώ. 

-
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Πηγή: http://www.stokokkino.gr/article/1000000000013544/Me-to-pistoli-ston-krotafo-mou

(Η Ευγενία Λουπάκη κάνει εκπομπή με τίτλο "Allegro μα με τρόπο ", Στο Κόκκινο 105,5 fm)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου