κεφάλαιο 15 Αλλαγή αντικειμένου εργασίας κάθε 5 με 7 χρόνια - να σπάσει ο κοινωνικός υπνωτισμός – σπάσιμο της εξειδίκευσης
Είμαι ένας από τους τύπους ανθρώπου που βαριέται εύκολα τα ίδια και τα ίδια.
Πάντα είχα την απορία πως οι συνήθεις κάποιων ανθρώπων είναι τόσο επίμονα σταθερές.
Πάντα είχα την απορία πως πολλοί συνάνθρωποι μου εργάζονταν στο ίδιο αντικείμενο για πάρα πολλά χρόνια ή ακόμα και για ολόκληρη την ζωή τους.
Πολλές φορές έκανα υποχωρήσεις στην ζωή μου και εργάστηκα σε αντικείμενα τα οποία δεν με ενδιέφεραν προκειμένου να έχω έναν δικό μου μισθό και μία σχετική οικονομική ελευθερία την οποία όμως ποτέ δεν απέκτησα γιατί πολύ απλά κάτι τέτοιο ουσιαστικά δεν υπάρχει στις κοινωνίες των ανθρώπων. Εν τέλει με διάφορες προφάσεις υπέβαλα την παραίτηση μου και έφευγα ή με απέλυαν. Μάλλον είμαι τυχερός γιατί πάντα κάτι στο σύστημα μου ήταν αδύνατο να καταπιεστεί. Στην ηλικία που είμαι σήμερα έχω καταλάβει ότι η οικονομική αυτονομία των ανθρώπων είναι πλαστή, είναι φαντασίωση. Η αυτονομία είναι ένας αξιακός χώρος που πρέπει να διεκδικήσει κάποιος από τον κοινό χώρο της κοινωνίας των ανθρώπων, οι οποίοι είναι διασυνδεμένοι από την φύση τους ως κοινωνικά όντα. Μάλιστα αυτού του τύπου η αυτονομία παύει να είναι ένας ευγενής σκοπός την στιγμή που παραβιάζει την αυτονομία των άλλων. Είναι το παλιό ρητό που λέει ότι η ελευθερία σου σταματάει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία των άλλων. Στο κεφάλαιο 03 αναφέρθηκα στους ψυχοπαθείς, αυτούς που προσπαθούν να υποτάξουν τους άλλους. Πιθανότατα μερικοί από αυτούς γνωρίζουν μεθόδους για να υποτάξουν τους άλλους και με αυτούς τους τρόπους εκτρέφουν δούλους. Δύο από αυτές είναι α. η κακοποίηση των ανθρώπων σε παιδική ηλικία καθιστώντας τους μουδιασμένους ψυχολογικά για μία ολόκληρη ζωή, κάνοντας τους δούλους των συνηθειών τους και εν τέλει ψυχοπαθής. Και β. είναι ο ιδρυματισμός. Αυτό που παθαίνουν οι άνθρωποι αν ζουν κάνοντας τα ίδια και τα ίδια στους ίδιους χώρους για πάρα πολλά χρόνια. Ο ιδρυματισμός.
Είμαι ένας από τους τύπους ανθρώπου που βαριέται εύκολα τα ίδια και τα ίδια.
Πάντα είχα την απορία πως οι συνήθεις κάποιων ανθρώπων είναι τόσο επίμονα σταθερές.
Πάντα είχα την απορία πως πολλοί συνάνθρωποι μου εργάζονταν στο ίδιο αντικείμενο για πάρα πολλά χρόνια ή ακόμα και για ολόκληρη την ζωή τους.
Πολλές φορές έκανα υποχωρήσεις στην ζωή μου και εργάστηκα σε αντικείμενα τα οποία δεν με ενδιέφεραν προκειμένου να έχω έναν δικό μου μισθό και μία σχετική οικονομική ελευθερία την οποία όμως ποτέ δεν απέκτησα γιατί πολύ απλά κάτι τέτοιο ουσιαστικά δεν υπάρχει στις κοινωνίες των ανθρώπων. Εν τέλει με διάφορες προφάσεις υπέβαλα την παραίτηση μου και έφευγα ή με απέλυαν. Μάλλον είμαι τυχερός γιατί πάντα κάτι στο σύστημα μου ήταν αδύνατο να καταπιεστεί. Στην ηλικία που είμαι σήμερα έχω καταλάβει ότι η οικονομική αυτονομία των ανθρώπων είναι πλαστή, είναι φαντασίωση. Η αυτονομία είναι ένας αξιακός χώρος που πρέπει να διεκδικήσει κάποιος από τον κοινό χώρο της κοινωνίας των ανθρώπων, οι οποίοι είναι διασυνδεμένοι από την φύση τους ως κοινωνικά όντα. Μάλιστα αυτού του τύπου η αυτονομία παύει να είναι ένας ευγενής σκοπός την στιγμή που παραβιάζει την αυτονομία των άλλων. Είναι το παλιό ρητό που λέει ότι η ελευθερία σου σταματάει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία των άλλων. Στο κεφάλαιο 03 αναφέρθηκα στους ψυχοπαθείς, αυτούς που προσπαθούν να υποτάξουν τους άλλους. Πιθανότατα μερικοί από αυτούς γνωρίζουν μεθόδους για να υποτάξουν τους άλλους και με αυτούς τους τρόπους εκτρέφουν δούλους. Δύο από αυτές είναι α. η κακοποίηση των ανθρώπων σε παιδική ηλικία καθιστώντας τους μουδιασμένους ψυχολογικά για μία ολόκληρη ζωή, κάνοντας τους δούλους των συνηθειών τους και εν τέλει ψυχοπαθής. Και β. είναι ο ιδρυματισμός. Αυτό που παθαίνουν οι άνθρωποι αν ζουν κάνοντας τα ίδια και τα ίδια στους ίδιους χώρους για πάρα πολλά χρόνια. Ο ιδρυματισμός.
